Sociaal isolement is een risicofactor voor recidive. Daarom zet COSA in op het voorkomen en doorbreken van het sociaal isolement waar veel zedendaders in terecht komen. Maar werkt dit eigenlijk wel en hoe komt het dat dit werkt?
COSA is een toezichtsprogramma dat gebaseerd is op verschillende theoretische modellen. Een eerste model dat de filosofie van COSA vormgegeven heeft, is het Good Lives Model. Dit model gaat er van uit dat alle mensen bepaalde behoeften hebben, behoeften die als doel het verbeteren van het psychisch welzijn hebben. Het model beschrijft een aantal groepen van primaire behoeften (waaronder vriendschap en aansluiting met sociale groepen, met een gemeenschap) en secundaire behoeften (hulpmiddelen om de primaire behoeften mee te bereiken). Grensoverschrijdend gedrag wordt binnen dit model gezien als een poging om primaire behoeften te bereiken door ongepaste secundaire behoeften te gebruiken. Seksueel grensoverschrijdend gedrag kan dan bijvoorbeeld gezien worden als een ongepaste manier om op zoek te gaan naar intimiteit.
Door in te zetten op behandeling en toezicht, kan de zedenpleger uitgerust worden met gepaste hulpmiddelen om zijn primaire behoeften te bereiken. Vrijwilligers die een sociaal netwerk rond de pleger vormen, staan zelf model voor het aangaan van sociale relaties, en houden een oogje in het zeil zodat er snel kan ingegrepen worden wanneer het opnieuw fout dreigt te gaan.
Het tweede theoretisch model waar COSA op gebaseerd is, is de benadering over desistance. Hierin wordt er gefocust op veranderingen in levensstijl die ervoor zorgen dat de zedenpleger afstand houdt van de criminaliteit en een volwaardig lid van de samenleving kan worden. Het belang van de mogelijkheid van individuen om nieuwe, prosociale relaties aan te gaan wordt hierbinnen benadrukt.
Naast deze theoretische modellen die de nadruk leggen op het inzetten van het sociale netwerk bij de rehabilitatie van zedenplegers, zijn er ook nog een aantal risicotaxatieinstrumenten die sociale isolatie en terugtrekking uit de maatschappij aangeven als een factor die het hervalrisico doet stijgen.